Nesli, Artık sana yazmak bana iyi gelmiyor. Adresin değişmiş, son gönderdiğim mektup bana geri döndü. Bunu neden yazdığımı bile bilmiyor, bir amaca hizmet etmese bile gene de kelimelerime engel olamıyorum. Az önce kendimi çöp poşeti içinde kapının önüne koydum. Zamanı kaçırmışım. Umarım ertesi gün alım saatine kadar kokmam. Kimseyi...

Savaş alanında uyumayı öğrenmiş bir asker gibi, sen de bir gün öğreneceksin. Kaçmanın değil kalıp adapte olmanın, tüm tuhaflıkların ve sana doğru gelen hayırların arasından devam etmenin; günün sonunda yapılması gereken olduğunu. Bizim hakkımızda şiir yazılmayacak. Onlar bizim hakkımızda yazmayacak; çünkü, biz aşıklar değildik....

Merhaba Nesli, Sana yazmamdan beri 67 gün 13 saat 45 dakika geçmiş. Görüşemesek bile hep sana yazdığımda iletiştiğimizi düşündüm ben biliyor musun? Varlığımı iki saniyeliğine bile farketmiş olsan, o benim için bağ kurduğumuza dair kendimi inandırmama yetmişti. Fiziksel olarak konuşmam gerekirse yaralarım iyileşti, merak edersen. Ruhsal...

Bir sigara versene bana oradan. Çocuklara hitap etmeyelim bugün. Yetişkin olmuşum ne zaman tadını çıkaracağım. Çıkaramıyorum.   Düşündükçe bilinçatı… ah o bilinçaltı Susmayacak mı hiç? Bitmeyecek mi aldığım deneyimlerden edindiğim kararlar Ah o kararlar birbirleriyle ettiği münakaşaya son vermeyecek mi hiç? Yukarıya...

Arabaya biniyorum. Sağ koltuğa. Sessiziz. İkimizde gitmek istiyoruz da ortamda biri cümlesinin hep ortasında gibi. Gitmemize izin vermiyor. Söylemek istediklerim var. Kaybetmekten korkmak insanın düşüncelerinin ağzından akmasına neden engel olur. Arabayı durdurmanı isteyip birine sormak istiyorum; -Sizde benim şuan yaşadığımı yaşadınız...

Bugün birini dövdüm. Bugün bir adamı dövdüm ben Nesli. Hayatında birini parmak uçlarıyla bile ittirmemiş ben, bir adamın burnunu ağzını kanlar içinde bıraktım. Bir anda karşıma çıktı. Hayatım boyunca tanıdığım, hep aynı şeyleri sevmiş aynı kaptan yemek yemiş olduğum bu adam, tanıdığım o dostum değildi artık. Çileden çıkmış...